Genowefa Minicka

Minicka miała zaszczyt reprezentować Polskę na igrzyskach olimpijskich. Startowała dwukrotnie; w Helsinkach w 1952 roku wzięła udział zarówno w biegu na 200 metrów, jak i w sztafecie 4 × 100 metrów, niestety odpadając w przedbiegach w obu dyscyplinach. Kolejne igrzyska miały miejsce w Melbourne w 1956 roku, gdzie ponownie odniosła podobny los w biegu na 200 metrów oraz w sztafecie, jednakże w skoku w dal dotarła do finału, kończąc rywalizację na 12. miejscu.

Minicka zapisuje się w historii polskiego sportu nie tylko z powodu uczestnictwa w olimpiadach, ale również jako dwanaście razy zdobywczyni tytułu mistrza Polski w różnych konkurencjach:

• bieg na 200 metrów – 1949 i 1950,
• bieg na 800 metrów – 1948,
• sztafeta 4 × 100 metrów – 1951 i 1953,
• bieg przełajowy (1 km) – 1948,
• trójbój – 1953, 1954 i 1955,
• pięciobój – 1948, 1950 i 1952.

Dodatkowo, Genowefa Minicka była osiem razy rekordzistką Polski, co potwierdza jej nieprzeciętne umiejętności i wkład w rozwój lekkoatletyki w naszym kraju. W swojej karierze była związana z klubami takimi jak Odzieżowiec Poznań, Budowlani Szczecin oraz Olimpia Poznań, co świadczy o jej zaangażowaniu w różnorodne aspekty sportu na poziomie lokalnym i krajowym.