Jan Malinowski (żużlowiec)

W ciągu swojego kariery Jan Malinowski reprezentował kilka znaczących klubów żużlowych. Jego przygoda z profesjonalnym żużlem rozpoczęła się w Unii Grudziądz w 1950 roku. Następnie przechodził przez takie zespoły jak Unia Leszno, Gwardia (Polonia) Bydgoszcz, a także Stal Rzeszów. W sumie zdobył 9 medali Drużynowych Mistrzostw Polski, w tym cztery złote w latach 1951, 1955, 1960 oraz 1961, dwa srebrne w 1962 i 1963 oraz trzy brązowe w latach 1956, 1957 i 1966.

Jego osiągnięcia nie ograniczały się jednak tylko do zawodów drużynowych. Malinowski ośmiokrotnie brał udział w finałach indywidualnych mistrzostw Polski, gdzie jego największym sukcesem było zdobycie srebrnego medalu w 1959 roku w Rybniku. Dodatkowo, był dwukrotnym finalistą zmagań o "Złoty Kask" w latach 1961 i 1964. W 1957 roku zdobył II miejsce w Criterium Asów w Bydgoszczy, a w kolejnych latach wyróżniał się, zajmując II miejsce w memoriale Alfreda Smoczyka oraz wygrywając w 1966 roku turniej o Łańcuch Herbowy miasta Ostrowa Wielkopolskiego.

W 1960 roku J. Malinowski reprezentował Polskę na międzynarodowej arenie, biorąc udział w finale drużynowych mistrzostw świata w Malmö, gdzie zajął IV miejsce. Uczestniczył również w eliminacjach indywidualnych mistrzostw świata, odnosząc znaczące sukcesy, takie jak II miejsce w Zagrzebiu oraz Monachium, co pozwoliło mu na udział w finale europejskim we Wrocławiu.

Po zakończeniu kariery sportowej, Jan Malinowski skupił się na pracy jako szkoleniowiec. Miał ogromny wkład w rozwój żużla jako trener w Polonii Bydgoszcz oraz pełnił funkcję trenera reprezentacji Polski. Co więcej, był teściem Bolesława Procha, wielokrotnego reprezentanta Polski w żużlu, co dodatkowo podkreśla jego wpływ na ten sport w Polsce.